Jedną z dróg wyjścia z indywidualnej pychy, kiedy człowiek osiąga sukces, jak też kiedy pogrąża go upadek, jest niewątpliwie odwaga bycia mądrym, zdobycie wiedzy, która zyskuje taki poziom obiektywizmu, że może ją zrozumieć, a niekiedy także zaakceptować, drugi człowiek.

Bez urazy, może się czepiam, ale przeczytałam to zdanie pięć razy i nie zaskoczyłam co autor miał na myśli. jakiś potworek stylistyczny i mętlik jak dla mnie. - kaja

A,czyli żeby się nie użalać i nie być zarozumiałym po polsku mówiąc.
Dzięki, ale szczerze mówiąc mnie takie książki męczą i nużą, a mój tok myślenia jest kompletnie odwrotny. Lubię klarowny styl. Zachwyca mnie prostota. Użalanie się to użalenie. Zarozumiałość to zarozumiałość. A pycha to pycha. No ale jeśli ktoś ma potrzebę jeść grochówkę w złotej zastawie, to czemu mu bronić ? Jak najbardziej. Smacznego

"trzeba się zatracić, aby się na nowo narodzić"...

Nie bardzo rozumiem, w czym mam ułatwioną sprawę. I o jakim sensie myślisz? Pycha u każdego człowieka jest taka sama, chociaż u każdego objawia się ona nieco inaczej, co nie znaczy wcale lepiej, czy gorzej. Podoba mi się refren starej hippisowskiej śpiewki - "Po co wzgarda i pogarda, przecież pycha z nieba spycha więc, kochajmy bracia się". I chyba łatwiej mają ci, którzy rozpoznali w sobie własnego przeciwnika, aniżeli ci, którzy są w przekonaniu, że przeciwnik jest obok. Taka osoba według mnie "stoi jeszcze na peronie", oskarżając innych za własne porażki

Mam jeszcze kilka innych myśli, ale na nie przyjdzie czas, gdyż tak do końca to sama nie wiem, czy dobrze Ciebie zrozumiałam. No i tak na marginesie - to wielkie ukłony wobec Twoich słów wypowiedzianych. Pozdrawiam - alicja