Miłosierny Ojciec
2016-04-05
Przypowieść o miłosiernym Ojcu (Łk 15, 11-32)
W Nowym Testamencie Bóg, Ojciec Jezusa Chrystusa i Ojciec wierzących, jest Ojcem pełnym miłosierdzia i współczucia o rysach, jakie przedstawia przypowieść z Łk 15, 11-32. Jest ona przypowieścią ewangeliczną najpełniej oddającą istotę miłosierdzia, i winna być w zasadzie nazywana przypowieścią o „miłosiernym ojcu” /Łk 15, 11-32/, choć ani razu w niej nie pada słowo „miłosierdzie”. |
Postawa Boga jest tutaj ukazana w sposób szokujący w stosunku do kryteriów i oczekiwań człowieka. W czasach Jezusa, było rzeczą normalną, iż synowie pracowali w domu ojcowskim i taki stan rzeczy miał miejsce aż do śmierci ojca. Dopiero wtedy synowie dzielili się dobrami, które należały się im jako dziedzictwo. Ojciec ulegając młodszemu synowi, który domagał się od niego części swego dziedzictwa, akceptuje, że ten syn uważa go w tym momencie jakby za umarłego. W tajemnicę miłosierdzia Bożego pozwala wniknąć „głęboki dramat rozgrywający się między miłością ojca a marnotrawstwem i grzechem syna”.
Wchodząc w głąb, ku wnętrzu człowieka, można zobaczyć jak odbywa się cała duchowa batalia o niego. Decyzja młodszego syna o odejściu z domu i roztrwonienie dóbr otrzymanych od ojca przez rozpustne życie /por. Łk 15, 13/ to przede wszystkim okrutne wyrzeczenie się wspólnoty rodzinnej. Odejście z domu ojcowskiego ukazuje dobitnie grzech jako bunt oraz jego skutki, bolesne nawet z ludzkiego punktu widzenia. Ludzka reakcja na ten postępek zobrazowana jest w postawie starszego brata, który jakby domagał się ukarania swego brata przed pełnym przyjęciem go ponownie do wspólnoty rodzinnej. Tymczasem, perspektywa, w jakiej widzi to wydarzenie Bóg, jest diametralnie inna. ”Dziedzictwo, które syn otrzymał od ojca, było pewnym zasobem dóbr materialnych; jednakże ważniejsza od nich była godność syna w domu ojca”, i właśnie utrata tych dóbr uświadomiła mu fakt utraconej godności. Na początku tę godność mierzył miarą utraconych dóbr materialnych (ja nie mam, a najemnicy ojca mają), dopiero jednak, jakby z drugiego planu wyłania się myśl o zmarnowanym synostwie. Widać to po decyzji, którą podjął: „Zabiorę się i pójdę do mego ojca i powiem mu:Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem, uczyń mnie choćby jednym z najemników” /Łk 5, 18n/.
etnia 2016 14:30
Temat: MIłOSIERNY JEZUS - /poprawione/
Do: Andrzej Szpak <szpakuhej@gmail.com>
Miłosierny Jezus
Wizja mojej Mamy – wspomnienie z 1982 r.
Postać Twoja szczęśliwa, nadziemskim pięknem tchnie !
Szaty przepojone światłem. Idziesz tańcząc nad bezmiarem pustyni ...
Prorok, Kapłan, Król w Jednym majestacie, chwała Cię otacza,
pokojem tchniesz nad świata odmętem - jasną pieśnią poranka …
Przez wzburzone piaski Zwycięski Dawid - Pasterz Izraela Nadchodzi !
Postać Twoja jak cedr wzniosła, niebiańską owiana lekkością,-
lżejszy niż powietrze, okryty światła płaszczem jak wiatru falami,
przemierzasz pustynny okrąg, ledwie dotykasz ziemi stopami.
Nie znałam Ciebie Panie, modlitwę porzuciłam dawno ...
A Ty Jesteś!, spojrzałeś - przenikasz na wskroś i znasz mnie Panie !
Kto Ty ?, kim jesteś naprawdę ? Podziw budzisz i przerażenie ...
Uśmiech Twój: radosny, wonny ogród, ptaków śpiew, woń balsamu,
kwitnąca oaza na beznadziei pustyni, pieśni nad pieśniami blask.
Serce Twoje: ukojenie dla duszy, tęsknoty żar, rozkoszy rajskiej pełne,
Źródło Żywej Światłości – Słońce wirujące biało-czerwone!
O, Promieniejący!, świat cały niknie w Tobie i w Tobie ja Miłością objęta,
jakże piękna Świętość Twoja! ... Bóg Słowo - Godność Twoja.
Jaśnieje Tunika Twoja Święta, podobna wiatrowi,- gorejąc i płonąc
strumieniami tryska – odsłania Łaski Zdroje – Tajemnicę Serca.
Promienie w ciemności rozpostarte: biały - śnieżna kryształowa Jasność !,
otchłanie wszelkie przykrywa, duszę skruszoną usprawiedliwia.
Czerwony - ogniem przenikliwy - Ofiary Bolesnej Rana, rodząca życie,
Miłosierdzia Płomień – nad grzechem i śmiercią – Zwycięstwo !
na podstawie relacji mamy
spisała Sara
2016-04-30 14:50