MEDYTACJE ( Kasia Chrzan )
2015-07-15
CAŁOPALENIE
podejdziesz... wyjmiesz gwóźdź z umęczonych nóg i widzisz strumień Świętej Krwi, a Jezus patrzy smutnymi oczami i tym wzrokiem mówi: Patrz! w tej Krwi z moich nóg obmywają się wszystkie grzechy złej drogi, którą wybiera człowiek. każde odejście ode Mnie, każde pójście ku złemu i nie zatrzymanie się na złej drodze... to wszystko we Krwi z moich nóg się oczyszcza. I póki Msze Święte trwają, gwóźdź musi powrócić w Święte Nogi Pana Jezusa, który mówi Ci to wszystko spojrzeniem...
podejdziesz... wyjmiesz gwóźdź z lewej dłoni, a tam z Krwią płynie oczyszczenie dla niedbalstwa, bezmyślnego niszczenia drugiego człowieka przez zaniedbania, przez lekceważenie, przez lekkość poniżania ludzi, przez bezmyślne oddawanie się żądzom... i dopóki Msze Święte trwają, gwóźdź musi powrócić w lewą Dłoń Pana Jezusa, który mówi Ci oczami to wszystko!
podejdziesz do prawej dłoni, wyjmiesz gwóźdź a z prawej dłoni Krew popłynie a w Niej obmywa się perfidne wykorzystywanie ludzi, złe rządzenia, zabijanie co było naprawdę chciane, kradzież aż do kradzieży życia... i dopóki Msze Święte trwają, gwóźdź musi powrócić w prawą Dłoń Pana Jezusa, który mówi Ci oczami to wszystko!
i uniesiesz się i zdejmiesz Koronę Cierniową z Głowy Pana, a tam Krew popłynie, a wniej wybiela sie bluźnierstwo i zniewolenie jakie sobie dajemy nawzajem. W tej Krwi z głowy oczyszczają się rozpacz i pycha, które dają niszczycielskie ideologie, i stawianie siebie jako bóstwo dla innych, tak że ludzie oddają życie za to, co pochodzi od śmierci. ... i dopóki Msze Święte trwają, Korona musi powrócić na Świętą Głowę Pana Jezusa, który mówi Ci oczami to wszystko!
i tylko teraz już patrzymy w Święte Oczy Pana Naszego, który resztką sił je podnosi na nas, w osobistym spojrzeniu i w tym właśnie Najświętszym Spojrzeniu Pan mówi westchnieniem: KOCHAM!
Oto co jest w Panu naszym, że będąc w czasie jest ponad czasem.
Jak było na początku Słowo i to Słowo potrzebowało ust, a zatem nad czasem już Syn Boga miał usta i w nich się wprowadził Słowem w ciało, najpiękniejsze. Nie było w tej decyzji zawahania, to ciało przyjąć jedynie po to, aby je oddać ludziom.
Przecież Chrystus – Twój Bóg wiedział po co przyjmuje Ciało!
Po co Jego Słowo zostało wypowiedziane!
Wypowiedzieć słowo przez człowieka, to dać dźwięk rzeczy, nazwać rzecz, nazwać wyobrażenie.
Ale wypowiedzieć Słowo przez Boga to znaczy od razu zaistnienie tego, co wypowiedział!
Mówienie Boga jest działaniem od razu, jednoczesnym działaniem. Gdy jest wypowiadane coś przez Boga - to się to dzieje. Nawet jeśli jeszcze się dla nas w naszym czasie nie zadziało.
Oto więc Jezus Chrystus przyjmuje Ciało i jest od razu oddane, to nie jest Ciało dla Niego. On Ciała nie potrzebuje. To my potrzebujemy Ciała Chrystusa! On nawet nie przyjął Ciała, ale od razu został pokarmem!
On pokazał Zmartwychwstanie zanim było sklepienie! potwierdził tę ponadczasowość na Górze Tabor!
Tam powiedział: „Ja Słowo i Ciało – Ja Bóg Twój – jestem Twoim Pokarmem, czyli Tym, co konieczne dla ciebie abyś żył! Ja to uczyniłem na początku, potwierdziłem na górze Tabor, zanim wstąpiłem na Krzyż i tak czynię na każdej Mszy Świętej i będę tak czynił aż do końca świata – dla ciebie, abyś żył! Po prostu – abyś żył.
I będę tak robił, nawet gdy człowiek to odrzuca, nie widzi tego, nie dostrzega. Bo widzę ponad czasem historię człowieka i ratuję go, nie jeden raz, ale nieustannie, najczęściej od niego samego. BO KOCHAM!”
Oścień!
Głęboko zanurzony w trzewia obraca się powoli i konsekwentnie. Modlisz się i wypluwasz go, a on się odnawia ciągle... i ciągle…
Wwiercony w przestrzenie bolesne, nieutulone jeszcze, wciskany w ból… Bo oścień wie dokładnie gdzie dotknąć. Oścień porusza się miarowo i nieustannie w miejscach, gdzie trwa obumieranie.
Śmierć pragnień oddawana mozolnie w całopaleniach, z niechęcią – bo jeszcze w zaciemnieniu, ale jednak - oddawana pod wyrok ostrzy.
Milczenie o tym jest bolesne, ale musi być, inaczej nie byłoby świętą Tajemnicą! A chciałoby się wykrzyczeć! Ogłosić! Pokazać: zobaczcie jaki trud! Zobaczcie!!! Ja już nie mogę!!!
Ale nie światu to opowiadać.
Oścień – w trzewiach obraca się powoli i konsekwentnie. Ale jego ostrza rodzą! Rodzą słodycz ducha! Wrastają powoli w to, co ze śmierci. Wyrzeczenie już nie jest na chwilkę, ale staje się wiecznością!
Oścień Twój niech chwali Twojego Pana, a trzewia niech będą wdzięczne, bo z ducha życie jest prawdziwie żywe!
2015-07-27 12:07