Wiersze dla Andrzeja Szpaka

Imieniny  ks.  Andrzeja   Szpaka

Przyszła mi dzisiaj taka myśl
długopis wpadł mi w palce
co powiem Andrzejowi dziś i
i wam tu w naszej salce.

Bo można o nim pisać wciąż
tak jak Kwiatkowski Jarek  z brodą
przecież to taki zwykły ksiądz
ksiądz co do nieba idzie z modą

To on zajmuje się od lat
Młodzieżą Różnych Dróg i chórem
A kiedyś było to jest fakt
że prawie zawsze miał pod górę

Zawsze dopóki Bosko Jan
nie zesłał mu łask Św. Ducha
i działa juz od dawna sam
i tylko Boga słucha

Jakoś wychodzi jest  okay
i kręci dobrze się w tym chórze
a Fila wpadła na to że  
ma układy tam na górze

Jesteś  medialny  to jest fakt
urodą to Ty grzeszysz
fonię ,  charyzmę  to Ty masz
i  to nas bardzo cieszy

Nawet lekarze z kilku klinik
a prawda to nie byle jaka
by zrobić cud światowy wynik
to chcą  sklonować księdza Szpaka

Na koniec radzę mili   Wam
po śmierci  bądźcie  spoko
gdy tam powiecie SZPAKA  znam
W diabły Was nie wywloką

Wiesław  Poniewozik 

Wiersz  ukazał  się   w  Wiadomościach   Inspektorialnych:  11/ 2004  „Szpakowe    Andrzejki”. Napisałem    go    na  imieniny  mojego  Przyjaciela, ks.  Andrzeja   Szpaka.    Z  tej   okazji urządziliśmy   w salce Echa Sacrosongu w  Kościół   Salezjanów   Opatrzności   Bożej  w  Rzeszowie ,  spotkanie    Andrzejkowe ,   poświęcone    nietuzinkowemu    duszpasterzowi , jakim   był   Ksiądz   Andrzej.  Śpiewali   i  grali  dla  Niego   członkowie   chóru   Echo  Sacrosongu :  młodzież ,  mistrz   akordeonu  Kaziu   Gunia ,  Grzesiek  Poniewozik ( saksofon)   oraz  rodziny :  Trojnarowie,  Chrzanowscy, Misiakiewiczowie,  Ruszałowie  i  inni .

kiedyś napisałam ten wiersz myśląc sobie o Andrzeju Szpaku... o ile pamiętam wysłałam mu go i o ile pamiętam odpisał, że oczywiście nie zasługuje... ot jak to pokorny człowiek... i prawdziwy. /fot. Jarek Goc/

PRAWDZIWY CZŁOWIEK

Prawdziwy człowiek daje się podnosić.

Dla Boga jest zawsze lekki jak ziarno.

Ma dłonie otwarte, może jeść i pościć,

a piękna i dobra jest mu zawsze mało!!!

Prawdziwy człowiek, gdy wyciąga dłonie,

ludzie mu serca na nie układają,

a pozostali plują mu na skronie

i on to widzi, i jest tego świadom.

Prawdziwy człowiek ma w ludziach przyjaciół

lub wrogów, nigdy nikogo pomiędzy.

Nie musi przed ludźmi chlubić się już z zasług,

a tylko z własnej szczyci się już nędzy.

Prawdziwy człowiek płacze wraz z płaczącym

i zawsze szukają go ci, co są prawdziwi.

Obłudnik strachem obrasta męczącym,

gdy postawiony musi… postać przy nim.

Prawdziwy człowiek wciąż cieszy się wiernie,

kiedy ktoś drugi ma czas urodzaju,

ale gdy komuś musi stawiać szczelne

granice, cierpi strasznie, umiera pomału…

Prawdziwy człowiek ma w sobie tę świętą

naiwność . Nie ślepą! Lecz dobrze widzącą!

Spojrzenie jego nie jest farsą mętną,

ale miłością – przejrzystą intencją.

Prawdziwy człowiek idzie nieustannie

w kierunku, skąd słyszy szumy swego źródła,

muzyka ciszy w kroplach duszy marnej,

chciwie spijanej w serca uczuć kłótniach.

Prawdziwy człowiek nie musi już marzyć,

Bóg przed nim najskrytsze otwiera podwoje

i wszystko, co z Boga się musi wydarzyć,

przyjmuje w rozkoszy, bierze jako swoje.

Prawdziwy człowiek nie ma aksjomatów,

bo nieustannie jak nowo odkryty

ląd, szokuje ziemskich mieszkańców,

bo on po prostu jest taki… prawdziwy…

---------------------------------------------

Ty Żyłeś, jak ptak
z małym brzuszkiem
i wielkim  sercem.
Zbierałeś ludzi
odrzuconych,
jak ziarna w drogę.
Wędrowny ptaku,
Najdroższy Szpaku
patrz z Nieba
swe stadko.
Bo Jesteś nad nami
Zawsze ze szpakami.
Osłoń przed gradem,
trucizny jadem.
Wprowadź do Nieba
tego nam trzeba.
Gotuj niebiosom
Anielskie Chóry
Bębny nas niosą
Prowadź nas  w Góry.
Wędrowny ptaku,
Najdroższy Szpaku
patrz z Nieba
swe stadko.
Bo Jesteś nad nami
Zawsze ze szpakami...

2017.11.20 Waldi Saren

Piękno  rozpływa się  wszędzie, 
gdzie płynąć  może.
Nasze rzeki pragnienia
i horyzonty marzeń 
spotkają się  u źródła 
ciszy i radości.
Wszystkie zmysły
w gronie duchów
rozweselą  się  i zatańczą
korowodem zdarzeń.

To wszystko przed Nami.
Zapisane rytmem życia.
Naturalnym biegiem
zgodnych spojrzeń blasku.

- Bądźmy Pięknem...
Zachwycajmy się światem,
jak uczył nas
nasz Kochany Szpak.

2017.11.22 Waldi  Saren

Pożegnanie Andrzeja (24.11.2017)

Spalałeś się dla nas.

My ogrzewając

Twoim płomieniem

nasze potłuczone dusze

czerpaliśmy całymi

garściami

Teraz wyciągnięte dłonie

pozostają puste

a duszę ogarnia chłód

Czy znajdę coś

co zapełni tę pustkę

Czy ogrzeję się

jakimś płomieniem

Nagle widzę obok mnie

opada czyjaś pusta dłoń

Podtrzymuję ją czym prędzej

tyle mogę

oddać jej trochę mego ciepła

T.J.

(jadąc na pogrzeb Szpaka)