Alfabet Szpaka - I jak Idziesz?
2018-07-10
Idziesz?
Dziś siódmy lipca, przemyka mi przez myśl i, jak już od dłuższego czasu, po raz kolejny powraca z uporem maniaka jedno pytanie od bliżej niesprecyzowanego nadawcy: „Idziesz?”.
*
Jest 23:00, a na dworze dzień już godzinę temu chylił się ku zachodowi. Jest już ciemno i to tą straszną ciemnością: znajdujący się za mną las szumi niezachęcająco, a egipskie ciemności rozświetlają posępne latarnie, które, wbrew przeznaczeniu, bardziej odstraszają niż zachęcają do pójścia w stronę światła. Na zewnątrz ani jednej żywej duszy poza wyjącymi psami. Dookoła pola porośnięte falującym zbożem, a gdy przechodzi się obok, w głowie jest tylko jedno pytanie: „kiedy coś na mnie wyskoczy?”. Jest ciemno i straszno. Biegnę ze słuchawkami na uszach i oddycham miarowo w rytm swoich kroków. Jeden, dwa, trzy, oddech. Jeden, dwa, trzy… Postanawiam, że mimo iż się boję, pobiegnę jeszcze kilometr za niego, bo on nie może, ale by się nie bał. No i miałam biegać za dwóch. Luźne myśli plączą się po głowie, a wśród nich pytanie, które znika tak szybko, jak się pojawiło: „czemu znów biegam, skoro jest zimno, wczoraj padało, a ja mam zatkane zatoki?”.
- A nie przed sobą uciekasz? - słyszę.
Przyznaję rację olśniona, ale Głos jest na tyle wyraźny, że przestraszona wracam pół kilometra wcześniej do domu niż było zaplanowa
*
Idź, Mojżeszu. Słyszał. Śpiewał. Stało się to jego znakiem rozpoznawczym. Bo poszedł, zanim stwierdziłam, że ja też tak chcę i że też pójdę. Nie tylko w sierpniu. Ale zamknę oczy i pójdę tak ogólnie. Z wyciągniętymi rękami. Może Ktoś mnie złapie. A może to ja złapię kogoś.
2018-07-18 17:13