Skromne pokłosie 11-dniowej kolędy księdza katola w rodzina

Rozczuliłaś mnie Małgorzato. Tak się powinno dzisiaj młodzieży mówić o rodzinie. Jak łatwo się przyswaja w taki sposób przedstawiane wartości. Rzeczywiście, jeśli nie będzie się pilnować tych pięknych i prawdziwych, to się będą wciskać okropne i fałszywe. W niedzielę mam kazanie u sióstr Karmelitanek, na którą przychodzą także ludzie z Oświęcimia. Zacytuję Twój głos w całości. Puńka w streszczeniu. No i Chrzankę oczywiście. Już tak robiłem, że kompilowałem kazania z Waszych wypowiedzi.

MÓWI SIĘ, ŻE RODZINA TO OGRÓD, W KTÓRYM WYROŚNIE TO, CO SIĘ W NIM ZASIEJE. Zasianie chrześcijańskich wartości da obfite żniwo życia rodzinnego. Istnieje również prawo pola leżącego odłogiem. Prawo to głosi, że jeśli w ogrodzie nie posadzimy czegoś dobrego, to zawsze zarośnie on chwastami. Co roku w porze siewów musimy zasiać właśnie to, co ma wyrosnąć zgodnie z naszymi życzeniami. jeśli nie zasiejemy niczego cennego, niczego cennego też nie zbierzemy. Oto kilka propozycji według Briana Cavanaugha do naszego rodzinnego ogródka. RODZINA, TAK JAK OGRÓD, POTRZEBUJE: • czasu, uwagi i pielęgnacji, • słonecznego światła śmiechu i afirmacji, • deszczu trudności, chwili napięcia i niepokoju oraz poważnych dyskusji na ważne tematy, • przekopania stwardniałego gruntu: rozgoryczenia, zawiści, niewybaczonych uraz. W TYM RODZINNYM OGRODZIE ZAPLANUJCIE OBSIANIE SIEDEMNASTU GRZĄDEK... • Na pięciu grządkach pory: pora na wytrwałość, pora na uprzejmość, pora na pochwały, pora na pojednanie, pora na modlitwę; • Na czterech grządkach niezapominajki nie zapominajmy być wierni w słowach i uczynkach; nie zapominajmy być niesamolubni; nie zapominajmy być lojalni; nie zapominajmy kochać się nawzajem; • Na trzech grządkach dynie: jedynie tłumić plotki; jedynie tłumić krytykowanie; jedynie tłumić obojętność; • Na pięciu grządkach przychodnik: przychodź na czas na szkolne przedstawienia, zbiórki harcerskie i mecze bejsbolowe; przychodź na zjazdy rodzinne; przychodź z lepszym nastawieniem; przychodź z nowymi pomysłami i determinacją, by je realizować; przychodź z uśmiechem. JEŚLI ZASIEJECIE I BĘDZIECIE PIELĘGNOWAĆ TE \"ZIARNA WARTOŚCI\" W WASZYM RODZINNYM OGRÓDKU, ZBIERZECIE OBFITE ŻNIWO PRAWDZIWEJ, ŚWIĘTEJ RODZINY.

TAK ANDRZEJU . DLATEGO JĄ WKLEIŁEM . JEST ONA TEŻ DLA WIELU ZAGUBIONYCH HIPISÓW I INNYCH POSTACI Z CYWILIZACJI HOMO SAPIENS.

Czy czasem nie o Tobie jest ta piękna, realna opowieść?

Żył raz sobie pewien człowiek. Niczym szczególnym nie różnił się on od ludzi, żyjących w okolicy. Nie był biedny, ale też nie był bogaty. Nie był już młody, ale też nie był jeszcze stary. I nie był ów człowiek silny duchowo… Chociaż były w duszy nasiona dobra, lecz nie kiełkowały… Żył owy człowiek tak, jak wszyscy wokół niego żyli… Kierowały nim zachcianki i wady jego… Obezwładniały go lęki i słabości. I nie było mu dobrze w tym: szarością dni upływało mu życie… Nie było w nim ani radości, ani spełnienia… Codziennie wieczorem ów człowiek myślał: „Od jutra będę postępował lepiej, nie ulegnę już więcej słabościom i wadom swoim!” Za każdym razem, gdy nadchodziło jutro, znów kierowały nim zachcianki i wady jego, obezwładniały go lęki i słabości jego… Pewnego razu ów człowiek zamyślił się: „Czemu nie mogę żyć tak, jak sam bym tego chciał? Dlaczego nie postępuję tak, jak czynić się powinno? Dlaczego kierują mną wady i obezwładniają mnie lęki moje?”. Zaczął on się zastanawiać i nie widział przyczyny, dla której miałby nie żyć tak, jak uważał za słuszne, nie postępować w sposób, który uważał za właściwy. Zapytał wówczas ów człowiek Boga: „Ojcze mój i Stwórco! Czemu nie potrafię żyć tak, jakbym chciał, postępować tak, jak uważam za słuszne? Czemu stałem się niewolnikiem swoich wad, zachcianek, lęków i słabości? W czym tkwi przyczyna?”. Odparł mu Bóg: „Przecież nie ma tu żadnej przyczyny! Masz prawo postępować tak, jak sam chcesz postępować!”. Mówi wówczas człowiek: „Poradź, proszę, co począć, co zrobić, żeby wady moje i słabości przestały kierować mym życiem?”. I odpowiedział Bóg: „Za każdym razem zanim coś zrobisz lub powiesz — posłuchaj głosu swego serca duchowego i zrób tak, jak ono każe! Wówczas opanujesz słabości, lęki, pozbędziesz się wad i zachcianek!”. Postanowił więc człowiek pójść za Bożą radą. Wstał następnego ranka pełen zdecydowania za każdym razem radzić się serca duchowego — zanim jakiegoś czynu dokona, zanim słowo wypowie… A każdego ranka jego stary ojciec mówił mu słowa niemiłe, marudził i zwymyślał. Mówił, że do niczego jego syn się nie nadaje, że całe pokolenie synów ludzkich żyje niewłaściwie i wymieniał wszystkie krzywdy, i smutki swoje. Oskarżał syna swego za wszystko, czego tamten był i nie był winien… Oto zaczął ojciec syna ganić i mówić mu słowa przykre. I zakipiał gniew w człowieku od słów tych gorzkich, oskarżających… Chciał już, jak zawsze ojcu w odpowiedzi słowa jadowite rzec, ale przypomniał sobie Bożą radę. A zdążyło serce jego wyszeptać: „Powstrzymaj słowa obraźliwe, bowiem kocha cię ojciec twój. Przecież martwi się z powodu twoich kłopotów! I ty go kochasz! Powstrzymaj słowo gniewne — i poproś o wybaczenie!…”. Więc w odpowiedzi na zwymyślanie ojcowskie ukłonił się ów człowiek i rzekł: „Wybacz mi!” I zgasł gniew. Objął człowiek ojca i poszedł do swoich spraw. A ojciec jego zdziwił się i przestał odtąd go rugać. … Wieczorem wraca ów człowiek do domu po ciężkiej pracy. Kupił jedzenie rozmaite i myśli o tym, jak będzie kosztował przysmaki różne… A przejawiał on skłonność do obżarstwa… I wstąpił do domu młodej wdowy, żyjącej z małymi dziećmi. Kobieta musiała mu dług oddać, ale wciąż nie mogła nazbierać pieniędzy… Już od dawna miał zamiar powiedzieć, że chce darować jej dług. I postanowił, że dzisiaj wreszcie to zrobi. Wszedł zatem do domu biednej wdowy i oznajmił, że daruje jej dług. Wdowa nisko mu się kłaniała, dziękowała. Chciał już iść, a serce szepcze cichutko: „Zostaw dzieciom to jedzenie, które sobie kupiłeś! Będą się cieszyły!…”. Człowiek ów z wielkim trudem nakaz serca wykonał. Ale gdy oddał przysmaki dzieciom, które z radości zatańczyły, to radość w nim wielka wezbrała! Idzie do domu z lekkością, przepełniony jest szczęściem. A serce w piersi jakby pieśń śpiewało! Nie zawsze udawało się człowiekowi usłyszeć głos serca, nie zawsze czynił on to, co mu szeptało. Jednak z dnia na dzień coraz bardziej starał się on żyć tak, jak kazało serce. Z każdym dniem coraz mniej kierowały nim jego zachcianki i wady, coraz mniej krępowały go jego lęki i słabości. Kiełkowały w jego duszy nasiona serdecznej miłości! Pewnego razu zobaczył ów człowiek silnych i złych ludzi, którzy bili dobrego młodzieńca. Ludzie zaś, którzy obok przechodzili, tylko przyspieszali kroku, odwracali się, nie wtrącali — żeby im samym od tamtych złych nic złego się nie stało. A ów człowiek odwagą się nie odznaczał. Chciał także przejść obok, co go przecież obchodzi… Serce zaś jego — nie szepcze, lecz krzyczy: „Jeśli nie pomożesz, to zabiją dobrego człowieka! A ty uratować go możesz!”. A ów człowiek boi się, nie jest w stanie pokonać swojego strachu. Ani pójść nie może, ani pomóc… A serce nie ucisza się: „Ratuj szybciej!”. Zawołał wtedy człowiek Boga, ponieważ nie potrafił poradzić sobie ze strachem. I nie szeptem, nie w myśli, lecz na cały głos zakrzyczał: „Boże! Przyjdź tutaj! Boże! Przyjdź tutaj! Ludzie, którzy przechodzili obok, ze zdziwienia zatrzymali się. I ci, którzy mijali ich z daleka, też się zbliżyli. Zaczęli także inni ze wszystkich stron podbiegać do tego miejsca, zatrzymywać się i patrzeć: o co tu chodzi i gdzie tu jest Bóg? I taki tłum się zgromadził, że wystraszyli się źli ludzie, puścili młodzieńca i zniknęli czym prędzej. Młodzieniec wtedy podniósł się z ziemi i dziękował temu człowiekowi: „Jaki jesteś odważny! Uratowałeś mnie!”. Idzie człowiek do domu, a serce w piersi jak słoneczko świeci i mówi mu: „Miłość jest silniejsza od wszelkich strachów!”. … Mijał czas. Lżejsze i radośniejsze stawało się życie tego człowieka. Pewnej niedzieli poszedł ów człowiek na spacer. Naprzeciw idzie wdowa — ta, której podarował on dług. Uśmiecha się do niego czule, kłania się nisko. I człowiek zapatrzył się na jej urodę. A miał on słabość do kobiet, choć uznawał swoje pożądanie za wielki grzech. Odwrócił wzrok swój, aby nie patrzeć na nią. Nagle przypomniał sobie o sercu i zapytał go o radę. A serce mu mówi: „Popatrz lepiej i z uważnością duszy. Czy miła ci ta kobieta?”. Spojrzał człowiek na nią i wszystko w nim od miłości się rozbłysło! Mówi on do serca: „Nie ma lepszej od niej! Wszystko bym jej dał!…”. „Więc czym się martwisz? Nie jest żądzą to, czego pragniesz nie dla siebie, ale innemu chcesz dać! To właśnie miłość w tobie się obudziła! Idź i powiedz jej, że ją kochasz!” Człowiek tak właśnie zrobił. Podszedł i powiedział: „Kocham cię! Bądź mi żoną!”.

\"SANKTUARIUM BOGA OD POCZATKU ŚWIATA JEST RODZINA, TZN. ŻE MOŻNA ŻYĆ ROZKOSZA SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA A ZARAZEM SAKRAMENTU EUCHARYSTII, którą z okazji Bożego Narodzenia wszyscy mają w sercu\". TYLKO POZWOLIC BOGU BYĆ W RODZINIE. ÓWCZESNY CHRYSTUSOWEJ RODZINIE ŚWIAT BYŁ NIE MNIEJ POGAŃSKI I TRUDNIEJSZY DO UNIKNIĘCIA NIŻ DZISIEJSZY.

\"Dzisiaj nie tylko rodzina lecz świat wychowuje dziecko i wciska się różnymi sposobami do domu\" - to wielki ból mądrych rodziców, ale ból ten jest misją! zadaniem!

WYSTARCZY BYĆ ZADOWOLONYM\". To dewiza 93-letniego misjonarza salezjańskiego z Japonii ks. Moskwy. Przybyl tam w 1933 r., wtedy Japonia była biednym krajem. Przeżył wojnę, miał być rozstrzelanym, po wojnie budował szkoły, za co jest znanym i cenionym Polakiem w rządzie japońskim. Po przegranej wojnie Japończycy uzyskali pozwolenie od rządu USA, że zamiast wojska mogą mieć szkoły. I patrzmy do czego doszli. Największą cnotą u Japończyków jest - UCZCIWOŚĆ!!! Skąd oni to mają??? Ale dlaczego o nim piszę? Śmieszne, ale dlatego że po wizycie duszpasterskiej - kolędzie - JESTEM W TYM ROKU BARDZO ZADOWOLONY. Przeżywaliśmy po polsku i po katolicku NAWIEDZENIE BOGA W RODZINIE. Cały dom pięknie przygotowany, otwarty, przystrojony, gościnny. Centrum mieszkania - stół z wodą święconą, Pismem św., krzyżykiem. Pokazywane są rodzinne pamiątki, trofea i medale, wymieniamy zasługi męza, żony i dzieci. Rodzina ubrana odświętnie, zadowolona, usmiechnięta. A wspólnota modlitwa wszystkich, to przypomnienie, że sanktuarium Boga od początku świata JEST RODZINA, ŻE MOŻNA ZYĆ ROZKOSZA SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA A ZARAZEM SAKRAMENTU EUCHARYSTII, który z okazji Bożego Narodzenia wszyscy mają w sercu. I JAK TU NIE BYĆ ZADOWOLONYM? PRZECIEŻ TEN CUDOWNY NASTRÓJ TO SAM DUCH SW. CZY MOŻE BYĆ COŚ WAŻNIEJSZEGO W MAŁŻEŃSTWACH I RODZINACH? JEŻELI TAK TO NAPISZCIE.